Współodpowiedzialność w zespole. Dlaczego warto grać do jednej bramki?

Na warsztatach z zespołami z różnorodnych branż przeprowadza się pewien zestaw ćwiczeń, po którym niewielu menedżerów potrafi wyciągnąć konkretny wniosek. Po podziale zespołu na mniejsze grupy trener przekazuje takie oto zadanie: w ciągu dwudziestu minut każda z grup ma jeden cel – ułożyć karty w zaprezentowany na zdjęciu sposób. Aby tego dokonać, można używać wszystkiego, co jest dostępne na sali. Uwaga, czas start!

DOMEK Z KART

Co się dzieje za każdym razem przez następne dwadzieścia minut? Każda z grup dokonuje wielu prób ułożenia zaprezentowanego domku z kart. Kiedy pierwszy raz karty się rozsypują, zaczynają szukać nowych sposobów ich ułożenia, przedmiotów, które mogą to ułatwić (łącznie z taśmą klejącą), zmieniają miejsce układania domku itd. Robią wszystko, aby domek powstał i korzystają z faktu, że mogą wykorzystać to, co znajduje się na sali. Kłopot w tym, że nie korzystają z tego, co najważniejsze – doświadczeń i pomocy koleżanek oraz kolegów z innych grup, mimo że podglądają się wzajemnie w poczynionych działaniach. Nie ma jednak sytuacji, w której uczestnicy warsztatów pytają się wzajemnie o rady i podpowiadają sobie, co można zrobić lepiej.

Kiedy którejś z grup uda się domek postawić, jej rozluźnieni członkowie wcale nie chodzą po sali, aby doradzić i wspomóc innych. Raczej zaczynają się żarty, a nawet udawane (bardziej lub mniej) przeszkadzanie. Osiągnięto cel, a teraz można spokojnie obserwować, jak męczą się inni, prawda? Ćwiczenie jest oczywiście wielowymiarowe, ponieważ można wykorzystać je do szkoleń z zakresu...