Kategoria: Artykuł

Człowiek, spoglądając na szafę, myśli „szafa”. Widząc kota, myśli „kot”. Dostrzegając jeden szary punkt na białej ścianie, myśli „plama”. Opisujemy rzeczywistość w sposób zaskakująco trafny dzięki zmysłom, którymi dysponujemy. Wzrok, słuch, węch, smak, dotyk – to dzięki nim poruszamy się tak sprawnie każdego dnia, podejmując trafne decyzje, dokonując wyborów, unikając niebezpieczeństwa. Kiedy słyszymy na drodze pisk opon, instynktownie unosimy głowę i szykujemy się do biegu w konkretnym kierunku, aby uniknąć potrącenia. Jeśli widzimy przed sobą słup, zmieniamy trajektorię ruchu, aby na niego nie wpaść. W każdym momencie życia mózg ludzki podejmuje setki decyzji opartych na mapujących otoczenie zmysłach.

Jest wiele źródeł energii, które mogą stanowić potencjalne ryzyko dla pracowników w przemyśle. Z tego powodu amerykańska dyrektywa krajowa 29 CFR 1910.147 i europejskie normy o ochronie miejsca pracy wymagają, aby maszyny i pozostałe wyposażenie robocze były odcinane od dopływu energii i zabezpieczane w taki sposób, aby ich niezamierzone załączenie nie było możliwe. Aby móc uznać maszynę za bezpieczną w każdych warunkach pracy, musi istnieć możliwość nie tylko odłączenia jej od wszystkich źródeł energii, ale również zagwarantowania, że nie zostanie uruchomiona w sposób nieoczekiwany lub że jej części nie przemieszczą się nagle pod wpływem zmagazynowanej energii. Zapewnienie bezpieczeństwa w trakcie prac serwisowych i konserwacyjnych jest przedmiotem szczególnej uwagi, gdyż o wiele więcej śmiertelnych wypadków przy pracy ma miejsce w trakcie tych właśnie procesów niż podczas produkcji.

Koszty każdej działalności odgrywają dużą rolę w codziennym życiu. Aby zmieniać polski przemysł, przedsiębiorcy muszą otrzymać odpowiedni impuls. Jak wiadomo, polityka energetyczna i ekonomiczna w makro- oraz w mikroskali kreowane są za pomocą różnych zachęt. Wśród nich wyróżnić można dwie – politykę nagradzania oraz politykę karania/wymuszania. Można się spierać, które z tych narzędzi jest lepsze czy skuteczniejsze lub ma mniej wad.

Jedną z najskuteczniejszych strategii poprawy bezpieczeństwa pracy jest stworzenie oceny ryzyka zawodowego, w której określa się wszystkie możliwe zagrożenia znane w danej chwili, występujące lub mogące wystąpić w zakładzie, a następnie szukanie rozwiązań eliminujących lub zmniejszających ryzyko powstania zagrożenia.

W numerze 2/2019 „Służb Utrzymania Ruchu” pisałem o tzw. Alternatywnych metodach zarządzania, opartych na idei personalistycznej. Przekonywałem, że postawienie w centrum uwagi organizacji – zamiast surowych rezultatów – samego człowieka jest nie tylko słuszne etycznie, ale również pozytywnie wpływa na osiągane wyniki. Obecnie jednak zdecydowana większość firm jest zorganizowana w sposób ściśle hierarchiczny, będąc w zgodzie z normą personalistyczną w niewielkim albo wręcz żadnym stopniu. Jak to zmienić?

W poprzednim numerze naszego dwumiesięcznika przyglądaliśmy się zagadnieniom związanym z harmonogramowaniem i zarządzaniem przebiegiem procesu produkcyjnego za pomocą systemów MES. Ten obszar jest przez wielu uważany za najważniejszy element systemów zarządzania produkcją.

Żyjemy w czasach, w których wszystko staje się automatyczne i inteligentne. Smartfony wykrywają obecność w danym miejscu, a następnie ustawiają zachowania według rutyny – wyciszają dźwięk, gdy znajdujemy się w lokalizacji „praca”, a włączają go, kiedy jesteśmy już w domu. Google Maps „śledzi” nasze przemieszczanie się i przyzwyczajenia, by podsuwać nam stosowne reklamy miejsc lub rzeczy dostępnych w danych lokalizacjach, np. restauracji, sklepów, bankomatów. Otacza nas rzeczywistość, w której maszyny zaczynają przejmować kontrolę.